Ön ergenlik dönemi, 9-12 yaşları arasında başlayan ergenliğe geçiş dönemidir. Bu döneme de ergenliğe de girme yaşı hormonlara bağlı olarak değişir. Esasında son on yıla kadar böyle bir dönem insan gelişim aşamalarında mevcut değildi. Üstelik her çocuk bu dönemden kesin geçecek diye bir koşul yoktur. Beslenme şekillerine, yetiştirilme tarzına, stresörlere bağlı olarak bazı çocuklar bu dönemi yaşar. Bazı çocuklar ise çocukluk dönemini yaşamaya devam eder.
Normal koşullarda 9-10 yaşlarındaki çocuğun oyun çağında olması gerekir. Ancak özellikle internet kullanım yaşının kritik düşüşüyle beraber farklı bir süreç ortaya çıkmıştır. 9-10 yaşları ergenlik döneminin bir ön gösterimi olmaya başlamıştır. Bu dönemde ortaya çıkan çeşitli sorunların çözümünde çocuk ve oyun terapisi birçok bakımdan fayda sağlamaktadır.
Zihinsel olarak halen oyun yaşında olan çocukların bedenindeki ve ruh halindeki değişimleri anlamakta zorluk çekmesi mümkündür. Bu yüzden ailelerin sıkça şikayet ettiği bazı durumlar ortaya çıkar. Örneğin içe kapanıklıklar, inatlaşmalar, sınır tanımamalar bunlardan birkaçıdır. Ayrıca dalgınlık, durgunlaşma, öfke, keyifsizlik vb. davranışlar ve ruh halleri de gözlenebilir. Bu dönemde çocuk dünyayı ve hayatı sorgulamaya başlar. Birey olmak ve çocukluğa devam etmek arasında kalır.
Bu süreçte elbette anne ve babalara oldukça önemli görevler düşmektedir. Ön ergenlik dönemine giren çocuk, kendi kimliğini oluşturup birey olduğunu kanıtlamaya çalışırken anne babayla sıkça çatışmalar yaşar. İşte tam da bu noktada çocukla empati kurmak, yargılayıcı ve eleştirici olmadan etkili bir dinleyici olmak anne babaların bu süreçteki en önemli görevlerindendir. Ayrıca çocuğun sportif faaliyetlere, grup etkinliklerine katılımını sağlamak da ihtiyaç duyduğu akran etkileşimlerinde agresyonu ve çatışmayı minimalize eder.
